Madaling-Araw

Malamig at parang may kakaiba sa hangin, tulog na ang lahat ngunit parang balisa siyang naghihintay sa umaga. Isa lamang itong normal na madaling-araw ngunit bakit parang may kakaiba sa kanyang pakiramdam. Katatayo lamang ng bahay noon at hindi pa talaga tapos. May mga bukas  pa na bintana na pinagmumulan ng paghampas ng hangin.  Tumayo siya sa higaan at iniwanan ang nakaakap na anak, na noon ay himbing na himbing pa sa pagkakatulog. Sa kanyang paglabas ay dumiretso siya sa binatana at nagmasid lamang sa katahimikan ng labas. Wari mong ang hangin ay may ibinubulong at may gustong ipahiwatig sa kung ano ang magaganap sa mga susunod na araw.

“Mama, bakit ka nandiyan?”, sumunod pala si bunso.

“wala nakkong, bumalik ka na sa kama at matutulog na tayo” ‘ani ng kanyang ina.

Sa kanyang pagbalik sa kama ay nakaidlip rin siya kahit paano, kahit na ang pagkabalisa ay nandiyan pa rin sa kanyang sistema.

Ilang araw ang nakalipas at nagpatuloy ang kanyang buhay kasama ng kanyang mga anak.  May isang lalakeng kumatok at tinawag ang kanyang pangalan.

“Kayo po ba si Ginang Mendez?, mayroon pong telegrama para sa inyo”, sabay ang abot ng sulat sa kanyang palad.

“Ako nga po iyon”, at kanyang binasa ang sulat.

Sa kanyang pagbabasa ay unti-unting dumidiin ang mensahe sa kanyang isip at puso. Parang isang punyal na unti-unting pumapatay sa saya na minsan ay kanyang nadama. Hindi niya namamalayan na ang luha ay nagingilid na sa kanyang mga mata. Matapos noon ay kanyang hinagkan ang kanyang mga anak, dalawang mga anak na pagkukunan ng tatag sa unos na kinasadlakan ng pamilya nila.

Nakasaad sa sulat na ang kanyang asawa ay namatay habang ginagawa ang kanyang tungkulin bilang isang “seaman”. Na kailangan niyang pumunta sa opisina at asikasuhin ang mga bagay na iniwan ng kanyang asawa.  Higit sa lahat ay kailangan niyang asikasuhin ang pag-uwi ng labi ng kanyang kabiyak sa Pilipinas.

Noong madaling-araw na hindi siya makatulog, ay kasalukuyang nagaganap ang trahedyang kinamatay ng kanyang asawa. Na ang bawat hampas ng hangin ay may karampatang hampas ng alon sa katawan ng kanyang pinakamamahal sa ibang bansa. Na ang lamig ng hangin ay marahil dulot ng pagdalaw ng isang kaluluwa na ang hiling ay masilayang muli ang kanyang pamilya at mahagkan ang kanyang mga anak at asawa sa kahuli-hulihang pagkakataon bago siya tuluyang mawala..

…at ang madaling-araw na iyon ay simula ng isang buhay na kabaligtaran ng “madali” at magiging sobrang “mahirap”.

---hango sa tunay na buhay,---

Pinakamahirap Na Trabaho: TAMBAY

“Patingin-tingin, di naman makabili
Patingin-tingin, di makapanood ng sine
Walang ibang pera, kundi pamasahe
Nakayanan ko lang, pambili ng dalawang yosi
Paamoy-amoy, di naman makakain
Busog na sa tubig
Gutom ay lilipas din
Patuloy ang laboy
Walang iisipin
Kailangang magsaya, kailangang magpahangin
Nakakainip ang ganitong buhay
Nakakainis ang ganitong buhay
Nakakainip ang ganitong buhay
Nakakainis ang ganitong buhay”

---ESEM by Yano---

Alam niyo ba na ang pinakamahirap na trabaho ay yung wala kang trabaho? Gagala ka tapos wala kang pambili ng kahit na candy. Nagugutom ka pero wala kang pambili ng kahit na anong makakain. Kapag umuwi ka sa bahay eh bubungangaan ka pa ng misis mong naka rollers habang nag-iiyakan ang mga anak mo. Kung wala ka namang asawa, eh “gudlak” sa sermon na aabutin mo mula sa iyong ina. Mahirap ang lahat ng propesyon, ngunit wala ng mas hihirap pa sa mga nasabi kong mga bagay. Yung eksenang parang wala ka ng patutunguhan. Walang pagkakataong dumarating, at walang direksyon na pupuntahan. Ang araw-araw para sa iyo ay isang malaking palaisipan at parang isang malaking tanong na hindi mo alam ang kasagutan.

Napakahirap kayang magpalaboy-laboy at umasa na bukas ay magkakaroon din ng pagkakataon para sa iyo. Mabuti nga kung umaasa pa, paano kung nakuntento na lang na ang buhay ay sadyang ganyan? “wala eh, ganyan talaga ang buhay! Pre tagay pa!!!”

Pero sino nga ba ang dapat sisihin? Yung mismong tao dahil batugan siya? O ang kakulangan ng trabaho na aangkop sa mga kapasidad ng mga bawat isa? Minsan may trabaho nga, pero pagkatapos ng anim na buwan ay mawawala din sapagkat tapos na ang kontrata. Diyan natin masasabi na ang estadong pananalapi ng isang bansa ay naaayon din sa estadong pananalapi ng bawat indibidwal. Hindi ito simpleng “isyu” ng katamaran, sapagkat kung mabibigyan ng pagkakataon kahit “high school” graduate ka ay tiyak na makakahanap ka ng mapagkakakitaan.  Ikaw? May trabaho ka ba? Kung meron, subukan mong pahalagahan (at kinakausap ko rin ang sarili ko dito) sapagkat marami sa panahon natin ngayon ang walang hanapbuhay at umaasang balang araw matutugunan.

"The Light"

Today, i opt to be happy...tomorrow i opt to be happier and on the succeeding days i opt to Live. 

All i need to do is to clear my mind and heart with doubts, fear, worries, anger or any unnecessary feelings that will add up to the baggage of stress. 

Just like what the doc said, "the fact that you came here and accept what's happening to you? it only means that you are a strong-willed person". 

No man has reached his greatness without encountering any failures and uncertainties at all. 

Even Einstein got a hopeless remarks on his entrance exam in College but ended up as the one who developed the theory of relativity. 

Let me use what he said, "We can’t solve problems by using the same kind of thinking we used when we created them.” 

However, there is a great light that can back-up the failure and the moving-ons. 

It's our relationship with God that needs to be regained and hold unto.

---MAUSKIE---